Zelfzorg is niet wat je denkt

Een ode aan de rauwe, eerlijke kunst van zorgen voor jezelf

Inleiding

We denken vaak dat zelfzorg iets zachts en moois is:
een warm bad met rozenblaadjes,
een stuk pure chocolade,
een avond Netflix of een weekendje weg.

Maar echte zelfzorg is zelden mooi.
Ze is niet te vinden in het weglopen, maar in het blijven.
Niet in het verdoven, maar in het durven voelen.
Zelfzorg is niet vluchten uit je leven,
het is langzaam, liefdevol terugkeren naar jezelf.

Wat zelfzorg écht betekent voor vrouwen

Echte zelfzorg begint op het moment dat je toegeeft dat je niet meer kunt.
Dat je leeg bent.
Dat je moe bent van altijd maar sterk zijn.

Het is je agenda leegmaken, niet omdat je tijd over hebt,
maar omdat je ziel om stilte roept.
Het is eerlijk zeggen tegen je vriendin:
“Lieverd, ik kan er nu even niet voor je zijn.”
En dan de stilte die daarop volgt niet vullen, niet goedpraten,
niet wegduwen, maar gewoon laten zijn.

Zelfzorg is de moed vinden om te voelen wat je jarenlang hebt weggeduwd.
Het is stoppen met pleasen,
met altijd maar aanpassen aan de verwachtingen van anderen,
met het proberen lief te blijven ten koste van je eigen waarheid.

Zelfzorg vraagt dat je jouw liefdevolle grenzen leert kennen,
niet als muren, maar als ademende lijnen van respect.
Ze beschermen niet alleen je rust,
maar ook je hart.

En ergens, dieper nog,
is zelfzorg ook de kunst van intimiteit met jezelf.
De stille nabijheid waarin je je veilig voelt in je eigen lichaam.
Waarin je leert luisteren naar wat je lichaam vertelt,
wat je adem voelt,
wat je hart nodig heeft.
Zelfzorg is thuiskomen in jezelf, niet alleen met zachtheid,
maar ook met eerlijkheid.

Zelfzorg is ook hulp durven vragen

Misschien wel het moeilijkste van allemaal.
Want zoveel vrouwen geloven diep vanbinnen
dat ze het allemaal alleen moeten kunnen,
dat hulp vragen zwakte betekent,
of dat niemand het écht zal begrijpen.

Maar hulp vragen is geen falen.
Het is vertrouwen.
Het is zacht durven worden in een wereld die je hard heeft gemaakt.
Het is buigen voor het leven en fluisteren:
“Het is even te veel. Wil je naast me staan?”
Precies daar, in dat moment van overgave,
ontstaat de heling die je nooit in je eentje kunt vinden.

Zelfzorg in de overgang: thuiskomen in een nieuw lichaam

In de overgang verschuift niet alleen je lichaam,
je hele wezen verandert van richting.
Wat ooit vanzelf sprak, vraagt nu bewuste aandacht.
Je energie beweegt trager, je grenzen worden zichtbaarder,
en je verlangen naar rust wordt geen luxe, maar noodzaak.

Zelfzorg in deze levensfase betekent niet nog meer doen,
maar juist durven laten.
Durven luisteren naar de roeping in jou.
Durven voelen wat niet meer past.
Durven kiezen voor jezelf.

Dat is geen egoïsme, dat is volwassen liefde.
De liefde die weet dat overvloed alleen kan stromen
wanneer de bron gevoed blijft.

Zelfzorg als rouw

Soms betekent zelfzorg: rouwen.
Niet alleen om wie of wat je bent verloren,
maar ook om de vrouw die je ooit was.
Om het oude leven dat niet meer terugkomt.
Om de toekomst die er anders uitziet dan je had gedacht.

Rouwen is zelfzorg,
wanneer je toestaat dat verdriet door je heen mag bewegen —
ook de zwaarte, de moedeloosheid,
de gevoelens die lijken op depressie.

Het is niet falen als je even niets voelt.
Het is de natuur die ademt door jou heen.

Rouw vraagt geduld.
Zachte handen voor je eigen tranen.
Een lichaam dat mag rusten zonder schuldgevoel.
En een hart dat langzaam weer leert vertrouwen
dat liefde niet ophoudt bij verlies.

De waarheid achter echte zelfzorg

Zelfzorg is die oude doos foto’s openmaken
en eindelijk huilen om wat voorbij is,
zonder jezelf te veroordelen omdat je dacht
dat je er “al lang overheen” moest zijn.

Het is naar de huisarts gaan,
het gesprek aangaan dat je al maanden uitstelt,
en stoppen met doen alsof alles goed gaat.

Het is het huis opruimen
dat nog vol staat met spullen van iedereen behalve van jou,
en langzaam, liefdevol, ruimte maken voor wie jij nu bent.

Soms is zelfzorg de moed vinden om te zeggen:
“Dit huwelijk werkt niet meer zoals het was.”
Of juist:
“Ik wil blijven, maar anders.”

Echte zelfzorg is niet wat je doet om te ontsnappen,
maar wat je doet om terug te keren.
Terug naar jezelf.
Terug naar je waarheid.
Terug naar de grond onder je voeten.

Ze is geen vlucht, maar een thuiskomst.
En soms betekent dat de moeilijkste, lelijkste, eerlijkste dingen doen.
Omdat juist daar, in dat ongemakkelijke midden,
de vrijheid begint.

Zelfzorg is niet zacht omdat het makkelijk is.
Ze is zacht omdat ze waar is.
Omdat ze je uitnodigt om te buigen voor wat is,
en van daaruit opnieuw te leven,
echter, dieper, lichter.

Reflectievraag

Waar in jouw leven verwar jij pleasen nog met liefde?
En waar mag jij jezelf toestaan om echt te rusten, te voelen, te rouwen,
zonder iets te moeten fixen of verzachten?

Slot

Echte zelfzorg is niet wat je doet om even te ontsnappen aan het leven,
maar wat je doet om er werkelijk in aanwezig te blijven.
Om trouw te zijn aan wat je voelt,
aan wie je bent,
en aan wat je nodig hebt.

Dat is de mooiste, meest moedige vorm van liefde die er bestaat.
De liefde die begint bij jou.

Meer inspiratie? Lees De Dienstmaagd om jezelf meer te vinden en voelen!

Liefs,