Wie ben ik? Drie gouden sleutels om dichter bij jezelf te komen

Wie ben ik, echt?

Het is een vraag die vroeg of laat bij iedere vrouw opkomt. Misschien voelde je als klein meisje nog helder wie je was, maar onderweg raakte je stukjes kwijt. In de drukte van het leven, in verwachtingen, in de neiging om te pleasen.

En dan komt die vraag vanbinnen: Wie ben ik eigenlijk?
Het antwoord lijkt zoek, maar je hoeft het niet opnieuw uit te vinden. Je mag het herinneren.

Als klein meisje dacht je misschien: “Later, als ik groot ben…”
Je droomde over wie je zou worden, hoe je leven eruit zou zien.
En nu is het later.
Hoe groot ben je geworden?
Is dit het leven dat je wilde?
Of fluistert er iets in jou dat het anders mag?

Dat is vaak het moment waarop de vraag je inhaalt:
Wie ben ik, werkelijk?

Pleasen en jezelf verliezen

We raken onszelf vaak kwijt in rollen, verwachtingen en verantwoordelijkheden. Als dochter, moeder, partner, collega of mantelzorger. We pleasen, passen ons aan, zijn er voor anderen.

Pleasen lijkt liefdevol, maar vanbinnen zet je jezelf opzij.
Je zegt ja terwijl je nee voelt.
Je glimlacht terwijl je hart huilt.
En je lichaam betaalt de prijs: spanning, uitputting, verlies van levenskracht.

Dat zie je in veel levensfasen terug:

• In rouw: je maakt ruimte voor andermans verdriet en stopt je eigen tranen weg.

• Bij dementie: je raakt jezelf kwijt in de zorg voor degene die langzaam verdwijnt.

• In psychisch lijden: je houdt je in om de ander niet te belasten.

• Na een scheiding: je past je aan om de ander of de kinderen te sparen.

Overleven lukt, maar leven doe je niet meer helemaal.

Ik ben velen

De Chileense dichter Pablo Neruda schreef het zo scherp in We are many:

“In deze wereld, waar ik zoveel vrouwen ben,
kan ik niet kiezen wie ik ben,
want ik wissel constant van rol,
afhankelijk van de dag, de sfeer, de mensen.”

Misschien herken je dit. Dat gevoel dat je er altijd bent voor anderen, maar jezelf niet meer vindt. Dat je functioneert, maar niet voluit leeft.

Drie gouden sleutels om dichter bij jezelf te komen

1. Stop met pleasen, begin met voelen

Pleasen laat je steeds een stukje van jezelf verliezen. De weg terug begint met voelen.
👉 Oefening: Leg je hand op je hart en vraag: “Wil ik dit écht?”
Voel het antwoord in je lichaam. Vaak is het eenvoudiger dan je denkt.

2. Erken je verlies

Verlies is breder dan de dood van een geliefde. Het kan ook je rol als moeder zijn, je gezondheid, een relatie, een stuk van jezelf in de zorg voor een ander. Elk verlies dat niet erkend wordt, trekt je verder van je kern af.
👉 Oefening: Schrijf een brief aan wat je bent kwijtgeraakt. Het geeft woorden aan je pijn én opent ruimte om jezelf terug te vinden.

3. Herinner je dieper, niet hoger

Onze maatschappij roept dat je altijd moet groeien, presteren, hoger klimmen. Maar jezelf terugvinden gaat niet omhoog. Het gaat omlaag. Naar je wortels, naar de stilte in jezelf.
👉 Oefening: Zet een muziekstuk op dat je raakt (bijvoorbeeld Roots van Estas Tonne). Sluit je ogen, adem rustig, en vraag jezelf: Waar liggen mijn wortels? Waar voel ik mij thuis in mijzelf?

Wie ben ik, nu je groot bent?

Misschien heb je als kind een beeld gehad van hoe je zou zijn “als je groot bent”. En nu is het later.
Ben je geworden wie je wilde zijn?
Of is het tijd om nieuwe keuzes te maken?

Je hoeft niet te veroordelen waar je staat. Je hoeft alleen eerlijk te kijken. Want de weg naar jezelf is geen oordeel, maar een herinnering.

Tot slot

Jezelf worden is geen project, geen taak. Het is een thuiskomst.
Naar dat meisje in jou dat altijd al wist wat waar was.
Naar de stem die te lang stil was, maar nooit verdwenen.

Zelfs als je haar kwijt bent geraakt, ze wacht nog steeds.
En de weg terug begint altijd met die ene vraag:
Wie ben ik, werkelijk?

Liefs 💜